Hastanelerde ayrımcılık var!

Geçtiğimiz hafta bir ameliyat için hastaneye gittim. Heyecan yapmayın, ameliyat olan ben değildim, bir yakınımdı. Zaten heyecan yapmamıştınız değil mi? İşte siz busunuz.

Ameliyatın ismi bile insanı germeye yetiyor. Son yıllarda bunun yerine operasyon kelimesini kullanır oldular. Bu, insanı daha da geriyor. Cerrah yerine de operatör diyorlar. Adam altı sene tıp okumuş, sanırsın çağrı merkezinde çalışıyor.

Ameliyathanenin önü cenaze evi gibi. Herkes tedirgin, herkes doktorların yüzüne bakıyor. Bir cerrah gayet neşeli bir şekilde salınarak geldi. Gülerek ameliyathaneye girdi. Yahu sen birazdan birini keseceksin, bu neşe niye? Biz burada ağlamak üzereyiz. Adamın gerçekten cerrah olduğundan şüphelendim. Bu kadar gülecek ne vardı?

Bizimkini ameliyat edecek doktor da geldi. Baktım yüzünden düşen bin parça. Yaklaştım.

“Hocam birazdan çok önemli bir ameliyata gireceksiniz, kendinizi hazır hissediyor musunuz?” diye sordum.

“Anlamadım.” dedi.

“Eğer kafanıza takılan bir şey varsa, ne bileyim sabah eşinizle tartıştıysanız lütfen özel meselelerinizi ameliyat masasına taşımayın olur mu?” diye uyardım.

“Alın bunu burdan.” dedi.

Tek isteğim işe konsantre olmasını sağlamaktı ama o uygarca tartışmak yerine kaçmayı tercih etmişti. “Doktorlar da ne bilur ciğerun acisuni” diye bağırdım.

Hastabakıcılara bir işaret çaktı. İki kolumdan tutulup götürülürken seslendim. “Hocam lütfen aramızda yaşadığımız tatsızlığı hastaya yansıtmayın. Bu sizinle benim aramda, hastanın suçu yok.”

Hastanede ikinci darbeyi hasta yakını olmamla yaşadım. Ameliyat sonrası odada otururken temizlik görevlisi gelip dışarı çıkmamı söyledi. Hastanın yanında sadece refakatçisi kalacakmış.

Şöyle bir durup düşündüm. Hastane çalışanları hastaları gerçekten çok seviyor, ilgi alaka on numara. Fakat hasta yakınları ikinci sınıf insan muamelesi görüyor. Adeta sağlıklı olmak ötekileştirme sebebi haline getirilmiş. Bu ülkede sağlıklıysanız her türlü aşağılayıcı muamele yapılıyor.

Hasta yakınları odaya alınmıyor, ameliyathaneye alınmıyor, tuvalete korkarak gidiyorsunuz, kantinde çay içerken bile istenmiyorum hissi yaşıyorsunuz. Her hareketiniz sakil, ürkek bir ceylan gibisiniz.

Kantinde şöyle bir etrafıma baktığımda özgüveni elinden alınmış tipler gördüm. Burası adeta bir toplama kampına dönüşmüştü. Suçumuz ne? Hastaya yakın olmak.

Elbette bazı hasta yakınlarının yakışıksız hareketlerini görmüyor değilim. Google’da öğrendiği veya kulaktan dolma bilgilerle doktora iş öğretmeye kalkanlar var. Ama birkaç kendini bilmez hasta yakını yüzünden koca bir hasta yakınları camiasını linç etmek hakkaniyete sığar mı?

Bu muamele o kadar canımı sıktı ki kantinde çay içerken ayağımı bilerek masaya vurdum ve acı içinde kliniğe koştum. Bir baktım herkes seferber, biri neyiniz var diye soruyor, diğeri telaşla bana yer gösteriyor. Yazıklar olsun ya, dedim. Az önce kapıdan kovuyordunuz, ne oldu da birden kıymete bindik dedim. Tuhaf tuhaf baktılar yüzüme. Tedavi olmak istemiyor musunuz, diye sordu biri. İstemiyorum dedim. Ne zaman insanları sağlıklı veya hasta diye ayırmazsınız, işte o zaman ben de gelip tedavi olurum. Şimdi müsaade ederseniz eve gideceğim, sanırım ayağım kırıldı deyip topallayarak oradan ayrıldım. Umarım bu onlara güzel bir ders olmuştur.

Hastane notları

Hastaların çoğu zaman bir şey yemesi yasak olduğu için gelen yiyecek ve içecekleri hastanın refakatçisi tüketiyor. Buna göre getirin.

Hasta yakınları arasında zaman içinde yeni dostluklar kuruluyor. Arkadaş sıkıntısı çektiğim için ara sıra hastanelere gidip hasta yakınıymışım gibi davranacağım.

Ziyaretçilerin hastanın durumuna üzüldüklerini belli etmek için kederli yüz ifadesi takınmalarının hastanın iyileşmesine katkı yaptığını ispatlayan bir bilimsel araştırma yok.

Hayatımda ilk defa hastaneye gitmiş oldum. Geçen sene hasta olmuştum, internetten randevu alman gerekiyor dediler. Girdim ve randevu aldım. Ancak internetten randevulaşan insanların başlarına gelenleri haberlerden gördüğüm için güvenemeyip gitmedim.