Mustafa Yılmaz'ın Milliyet'teki yazısı;
Osmanlı’nın muhteşem padişahı Sultan Süleyman “Halk içinde muteber bir nesne yok devlet gibi, olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi” diyerek sağlığın önemini yüzyıllar öncesinden en güzel şekilde anlatmış.
Günlük koşuşturma esnasında belki fazla anlayamıyoruz ama kendimiz ve sevdiklerimizin sağlık içinde geçirdiği 24 saati dünyanın hiçbir hazinesi ya da gücüyle satın almak mümkün değil.
Ama ne yazık ki bu her zaman böyle olmuyor. Geçen pazar günü benim için de böyle olmadı.
Amcamın kalp krizi geçirmesi nedeniyle 4-5 saat Dokuz Eylül Üniversitesi Hastanesi’nde bulunmak zorunda kaldım.
Öncelikle hakkını verelim. Ege ve Dokuz Eylül Üniversitesi gibi iki köklü sağlık kuruluşuna sahip olmamız bizler için büyük şans.
Bu sağlık kuruluşlarımızda özveri ile bazen 24 saat hiç uyumadan çalışan doktorlarımıza ve sağlık görevlilerine ne kadar teşekkür etsek yetersiz kalır.
Fakat 9 Eylül Üniversite’nin kafeteryasında yaşanan trajikomik olaylar bu kuruma gerçekten yakışmıyor.
Olaya şahit olurken etraftakilerin benden habersiz “bunları yazacak bir gazeteci yok mu?” diye yakınmalarını üstüme alındığım için yaşananları aynen aktarıyorum:
Hastanenin bahçesinde bir kafeteryası var. Büyük bir sağlık kuruluşu olduğu için onlarca hastanın yüzlerce yakını burada bekliyor.
Odalara, koridorlara ya da binaların başka bir yerine hijyen ve güvenlik gibi haklı nedenlerle alınmadıkları için kafeteryada beklemek zorundalar.
Kafeteryanın içi yetersiz olduğundan ve hava sıcaklığı 40 dereceye yaklaştığından hasta yakınları ve yürüyecek durumda olan bazı hastalar hemen önündeki bahçede masalarda oturuyor.
Masalardaki banklar yetersiz olduğu için de kafeteryanın sandalyelerini kullanıyorlar.
Buraya kadar normal olmayan bir durum yok. Ama normal olmayan görevlilerin sık sık dolaşıp sandalyeleri toplaması.
Hem de üzerlerinde hasta yakınları otururken. 60-70 yaşındaki kadınları kaldırarak altlarındaki sandalyeyi aldıklarına şahit oldum.
Hatta yakınları ile konuşmaya gelen bazı hastaları bile sandalyeden kaldırdıklarını gördüm.
Hasta yakınlarının çay, kahve ya da sandviç gibi tüm ihtiyaçlarını bu kafeteryadan karşılamaları bile hiç kar etmiyor.
Yaşlı ya da genç ayrımı yapmadan çekiyorlar altlarından sandalyeyi.
Benim de altımdan sandalyeyi alan görevlilerden birine bunu neden yaptıklarını sordum.
Yüzüme bakmadı ama bana bir cümle ile cevap verdiği için de şanslı sayılırım.
O cevap da: “Başhekimin talimatı. Gidin şikayet edin! Biz de insanların altından sandalye almaktan kurtulalım” oldu.
Yani başhekim bir bakıma biz hasta yakınlarına “ayakta durma” cezası vermiş.
Günlerden pazar olduğu için başhekimin odasına gidip böyle bir talimat verip vermediğini, ya da en azından neden cezalı olduğumuzu sorma şansımız yoktu elbette.
Başhekim talimatı ile yapıldığı söylenen uygulama nedeniyle “ayakta durma” cezasını çaresiz bir şekilde saatlerce çektik.
Başhekimin işi, gücü bırakıp böyle bir talimat verdiğine inanmak istemiyorum.
Ama bir yerlerde ciddi bir sorun olduğu da ortada. Ben üzerime düşen görevi yaparak yüzlerce kişinin her gün yaşadığı sorunu aktardım.
Umarım nezaketten çok uzak olan ve 9 Eylül Üniversitesi’ne yakışmayan bu uygulama bir an önce son bulur.
