Kamuoyundaki yaygın kanı tam gün yasa tasarısının doktorların kurumlarında daha fazla kalmalarını sağlayacağı için gerek eğitim, gerekse hastaların alacağı hizmet anlamında bir iyileştirmeye yol açacağı yününde. Başta Sağlık Bakanı olmak üzere pek çok kesim doktorların bu yasaya direncinin parasal kayıptan kaynaklandığını iddia ediyor.
Profesör seviyesine gelmiş hekimlerin mesleklerini üniversitenin sağladığı imkanlar içinde icra etmek istememelerinin sebebi yalnızca parasal imkansızlıklar değildir. Üniversite hastanelerinin alt yapısı bir öğretim üyesinin verimli çalışabilmesi için gereken asgari şartları karşılamaktan çok uzaktır.
Örneğin bizzat içinde bulunduğum Marmara Üniversitesi Hastanesi'nde: Muayene odaları ihtiyaca göre çok küçüktür, aydınlatması ve havalandırması yetersizdir. Muayene odalarındaki fiziksel sıkışıklık nedeniyle hasta mahremiyeti yeterince gözetilememektedir.
Telefon ve bilgisayar altyapısı yetersizdir, hızı, tempolu çalışmaya elvermeyecek denli yavaştır ve çok sık bozulmaktadır.
Hastayı muayene ederken diğer hastaların talepleriyle bölünmenizi engelleyecek bir sekreterlik sistemi yoktur. Randevuların verilmesinde pek çok kez hastalarla birebir muhatap olmanız gerekmekledir.
Destek personeli yetersizdir ya da hiç işlememektedir. Yapılan işlerin bilgisayar sistemine girilmesi bizzat hekim tarafından yapılmaktadır.
Tüm bu sorunların çözülmesi için gereken destek yakınımızdaki devlet hastanelerine verilebilirken üniversite hastanelerinden esirgenmektedir.
Bu sorunlar nedeniyle öğretim üyelerinin bir kısmı bu yasa ertesinde üniversiteden ayrılacaklar. Bu hekimlerin halihazırda üniversiteye olan katkılarının saat hesabı üzerinden değerlendirilmesinin yanlış olduğu kanaatindeyim. Çünkü tecrübesi ve bilgisi ile bir hekim 1 saatlik bir zaman diliminde de kliniğine pek çok katkıda bulunabilir. Bizzat fiziksel olarak hastanede bulunmadığı zamanlarda da kliniği için yararlı işler yapabilir. Örneğin bilimsel yayın hazırlarken mesai saatleri dışında ve bazen sabaha kadar bilgisayar karşısında oturup maddi kazanç gütmeden çalışır.
Önerim bu öğretim üyelerinin gönüllü olanlarına herhangi bir önemli maddi ya da kurumsal avantaj sağlamaksızın üniversitelerde misafir öğretim üyesi olma hukuksal altyapısının sağlanmasıdır. Bu şekilde bir yaklaşımın kliniğine bilimsel katkıda bulunmaya devam etmek isteyen öğretim üyeleri açısından bir özendirme sağlayacağı, devletin de bu kişilerin uzmanlığından yararlanacağı kanaatindeyim.
Prof. Dr. Nazım Serdar TURHAL
Marmara Üniv. Tıp Fak. Hastanesi
Onkoloji Bilim Dalı Başkanı
Habertürk
