Şiddetin her türlüsüne karşıyken sağlıkta şiddetten bahseder hale getirdiler !
Olay 18 Nisan 2017 Salı günü Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Çocuk Acili’nde sabah 04:00 sularında yaşandı. Çocuk acil birimli sorumlu asistanımız ve nöbet ekibimiz akıllara sığmaz bir nedenle idrar tahlili için çocuk idrar veremeyince bekletilen hasta yakını tarafından darp edildi.
Ne ilkti, ne de son…
Hekimler gitgide yalnızlaştırılıyor, savunmasızlaştırılıyor..
Dün kıdemlilerimiz yaşadı aynı durumu bugün asistan doktorlarımız yarın bizler belki de…
Elini kolunu sallayarak girilen yerler hastahaneler, canımızı emanet ettiğimiz en güvensiz yerler oldu günden güne
Biz çocukken hekimlik hayali kurduk, en güzel yıllarımızda hayallerimiz beyaz önlüğümüzle sizleri gülümsetmek üzerine kuruldu
Biz küçükken doktor olucam diyip sözde bırakmadık, uğrunda emek verip, ter döktük
Biz tek bir sınav için binlerce kitabı okurken gurur duyduk,
Biz yeri geldi kendi isteğimizle birşey daha fazla öğrenebilmek için acillerde sabahladık
Yaz tatillerinde arkadaşlarımız plajlardan fotoğraf atarken biz elimize kalemimizi alıp kitaplara gömüldük, yine bilginin gücüne, birleştiriciliğine inandık
Biz çalışmaktan gocunmadık.
Yaşıtlarımızın terfi yemeklerinden çıkıp kütüphanelere giderken de hiç bir zaman keşke demedik.
Gün oldu, ders çalışırken saat kaç olmuş diye telefona baktığımızda tarihi farkettik.
Gün oldu, yorulduk, yıprandık
Gün oldu, ders çalışırken stresten gözyaşlarımıza engel olamadık.
Gün oldu, neden diye sorgularken bulduk kendimizi,
Ama hiç bir zaman pes etmeyi düşünmedik.
Ne zaman düşman oldular beyaz önlüğümüze ?
Ne zaman en büyük silahlarımız kitapken karşımıza silahlarla, coplarla dikilecek kadar nefret ettiler bizden ?
Ne zaman bir çocuğu, kendi eşlerini, hayatlarını kurtarabilmek için çaba sarfettiğimizi anlamaz oldular ?
Ne zaman verilen emek ve manevi duyguların yanında lafı bile edilemeyecek maaşlar için bizleri hedef aldılar ?
Ne zaman bir futbolcunun milyon liralarla transferine alkış tutarken hekimlere aldıkları maaşları hak görmemeye başladılar ?
Korkuyorum, insanımızdan,
Korkuyorum, geleceğimizden,
Korkuyorum, ailemin emeklerini bir şiddet yanlısı insan dışı varlığın heba etmesinden
Korkuyorum, bir gün hedefte olup dönüp baktığımda yanımda resmi kimseyi bulamamaktan
Korkuyorum, uykusuz gecelerimin nefret dolu insanların nefretini perçinlemesinden
Korkuyorum, görevimi tamamlayamadan görev başında can vermekten.
Utanıyorum bu yazıyı yazmaktan
Utanıyorum can kurtarılmaya çalışılan yerlerde canımızın tehlikede olmasından
Utanıyorum can çekişen insanın girdiği acilde güvenlik önlemlerinin artırılmasını isterken
Utanıyorum kolu kırık her asistan abiyi gördüğümde acaba hasta yakını mı yaptı diye düşünmekten
İnanıyorum, istedikten sonra her sorunun bir çözümü olduğuna
İnanıyorum, mesleğimizin kutsallığına birleştiriciliğine
İnanmak istiyorum, birgün bu ülkede sağlıkta şiddetin unutulacağına.
Ve nefret ediyorum doktora, hemşireye, sağlık personeline sözlü, yazılı, her türlü şiddete kalkışan insan görünümlü vicdansızlardan…
Can bu can !
Göz diktiğiniz beyaz önlük içindeki de bir can,
Uğrunda gecelerimiz gündüzlerimizi verdiğimiz sizler de birer can !
Biz şiddetin her türlüsünün her zaman karşısında duracağız !
Biz şiddetle değil konuşarak anlaşmaya çalışan insanların hala var olduğuna inanmak istiyoruz.
Biz hastahanelerde güvenlik önlemleri arttırılsın istiyoruz
Artık bizim de canımız birileri tarafından önemsensin istiyoruz !
Stj. Dr. Pelin ÖZTÜRK – DoktorlarSitesi.NET Cerrahpaşa Tıp Fakültesi (Türkçe) Temsilcisi
